Toplumumuz istemediğimiz bir yolda hızla ilerliyor. Bir o kadar acımasız, bir o kadar da duyarsız hale geldik. Büyükler küçükleri anlamıyor, küçükler de büyükleri anlamıyor,sevmiyor,saymıyor. Tahammül duygumuzu kaybettik. Tolerans semtimize hiç uğramıyor. Dost ve akrabalar birbirine yabancı gibi davranıyor.
Sanki başka bir ülkede yaşanıyor. Çarşıda gezerken, araba kullanırken, pazar yaparken ve daha birçok yerde insanların birbirine saldırmak için nasıl hırslandıklarına şahit oluyoruz. Ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyler için ne çok tartışıyoruz, kavga ediyoruz.
İnsanlarımız patlamaya hazır bir şekilde dolaşıyorlar. Her an her yerde sorun çıkaracak şekildeler... Sabırsızlık,sinirlilik,kızgınlık, kabadayılık vb. damarlarımıza işlemiş. Çürümüş,çürütmüş olduğumuz değerlerimizle toplumu yeşillendirme çalışıyoruz. Olacak şey mi?
Rol model olacak insanların da model olamaması, onların yerine farklı davranışları olan insanların model olmasına sebep oldu. Bu insanların haksız da olsa güçlülük gösterisinde bulunması, etraftacaka satması insanlarımızın onları örnek almalarına sebep oldu.
Dolayısıyla yetişen gençler; topluma, ailesine ve kendisine zararlı birer insan oldular. Yolda yürüyemez olduk çünkü karşımıza nasıl bir insanın çıkacağını kestiremiyoruz. Hepimizin hedeflediği toplum ve aile yapısı bu değildi... Hepimiz dertliyiz ancak yapabileceklerimizi yapamıyoruz. Nereden tutarsak elimizde kalıyor.
İş dönüp dolaşıp eğitime dayanıyor. Hem okul hem aile hem de çevre olarak; yarının büyüklerini ve yarının toplumunu oluşturacak olan çocuklarımızın yetişmesinde, eğitilmesinde büyük sorumluluklarımız vardır. Demek ki eğitime önem veriyoruz, diyoruz ama önem vermediğimiz bu sonuçlardan anlaşılıyor.
Güveneceğimiz insanların yetişmesi hepimizi rahatlatacaktır.
Gelin hep birlikte eğitime daha çok önem verelim.
Eğitimcisi, ailesi ve çevresiyle birlikte çocuklarımızı yetiştirmeyi ciddiye alalım. Yoksa sorunlu çocuklardan oluşmuş toplumda hiçbirimiz rahat edemeyecektir.
Mehmet Hatip Denek
