“Kışın, hüzün ve yorgunlukla; ilkyazda, yağmurlara karışan kuşlar ve kuş sesleriyle; yazın, reçinenin ve güneşin kokusuyla; güzde, baygın sarılar ve şuruplaşmış kırmızılarla dolup taşan bu orman kim bilir kaç kez alt-üst olmuş, kaç kez ölüp dirilmiştir? Ölen milyonlarca ağaç, ormanın olanca döküntüsü, bir gölge gibi akıp toprağın içine, kömürleşmiş, yüreği oldum olası didiklenecek olan sancılı bir kenti, Zonguldak’ı yaratmıştır. Nasıl üşüşürse bal damlasına karıncalar, öyle üşüşmüştür ona insanlar… Altı da,üstü de çalışanlarla dolu olan ve yalnız alnının teriyle yaşayan bu kent, ‘çiçeği köklerinde açan bir ağaç’ gibidir.”
İrfan Yalçın
Zonguldak Nostalji
