Evlatları, elleriyle koydular toprağa/

Babaya son görev, başucuna dikilen bir mermer taşı/

‘ÜZMEDİ, KIRMADI” yazdılar mezar taşına/

Evladı olmaktan onur duydukları mezarı başına/



O kadar hassas ve kırılgandı ki/

Herkesi de öyle görürdü/

Mutluluk saçar, gülümsemeyi hal bilirdi/

Çocuklarla çocuk olurdu/

Büyük küçük ayırmaz, eşe dosta ismiyle seslenmezdi/

İsmin başına ve sonuna samimiyet eklerdi/

“Merhaba kaleci ve kalecinin kardeşi”, "Merhaba başkan, başol ve baş vekalet", “yakışıklı”, “üstat”, “kardeş”...../

Sanki her yaş ona arkadaş/

Sokakta abicim, devlet kapısında beycim/

Her hitapta sevgi, saygı ve hoşgörü/



Karşısındakinin gözünün içine bakardı benim babam/

Cinsine, rengine bakmaksızın sadece insan olduğu için/

Doğayla konuşur, göğe kucak açardı/

İnsanla dost, doğayla dost, kendinle dost kara kaşlı esmer adam/





‘Bu dünya bana göre değil’ derdi bazen/

Belkide gönlü kırılmıştı, haksızlıktan, adaletsizlikten, vefasızlıktan/

Sadece, güzel yaşamaktı istediği/

Gücü tükendiğinde, taş basardı bağrına/

‘Ben göremedim, inşallah siz görürsünüz’ derdi/

İçindeki endişeyi gizleyerek/

Hayal ettiği dünyayı bulamadı, kim bilir belki de ondan/

Kimsenin hayalini engellememek için kendi hayallerini feda etti yiğit adam/

İşi, eşi dostu ve evlatları için/



‘Dünyaya erken geldim’ derdi zaman zaman/

Belki hissetti, ertelediği hayalleri kaçırdığını/

Artık çok geç/

Vakit tamam, seni terk ediyorum o zaman/

Etrafını mutlu edip güldürmekten, sanki sirkteki palyaçonun rolünü üstlenmişti benim babam/

Üzüldü, üzmedi/

Kırıldı, kırmadı/

Yüzündeki mutlu tebessümle vedası belki de ondan/

Hisli, duygulu adamdı benim babam/

Ruhun şad, mekanın cennet olsun temiz yürekli, iyi adam/

Yüksel Yıldırım

7 Aralık günü ebediyete göç, 8 Aralık günü ebedi istirahatgahına teslim ettiğimiz babamız Ferit Yıldırım’ın vefatının 5'inci yıl dönümünü saygı, minnet ve her gün artan özlemiyle anıyoruz…

--Mezar taşına "Üzmedi, Kırmadı" yazılmasının fikir babası ağabeyim Gürsel Yıldırım'a teşekkür ediyorum