SADECE ECEVİT “RET”  KULLANDI

Geçtiğimiz Hıdrellez yani 6 Mayıs günü, tarihimize “üç fidan” olarak geçen üç sol tandanslı ismin idam edilişlerinin 50. yılıydı. Türkiye'nin eşit, özgür ve bağımsız bir ülke olması için mücadele verdiklerini öne süren, bu mücadele nedeniyle hukuksuz şekilde yargılanıp idam edildikleri günümüzde kabul edilen Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan aradan geçen 50 yıla rağmen bazı kesimlerce saygıyla anılmaya devam ediyor.

“Halkların özgürlüğü” kavramıyla da 50 küsur yıl önce o dönemlerde tanışmıştı Türk halkı…

Kürt milliyetçiliği de yine o tarihlerde karşımıza halkın pek anlamadığı bir kavram olarak çıkmıştı…

PKK’nın da temeli o tarihlerde atılmaya başlanmıştı!

Sokaklar da eski sakin sokaklar değildi…

İktidar sahipleri bu gelişmeleri “tehlikeli gelişmeler” olarak nitelediler ve ortadan kaldırmak için de suçlu aramaya başladılar.

Ve kader karşımıza üç genç çıkardı. Kamuoyu oluşturuldu, yargılandılar, itham edildiler, savunma yaptılar ama pek dinleyen olmadı, sanki karar verilmişti…

TBMM’de yapılan oylama sonucu kabul edildi idamları…

Bu kabul ediliş şimdi bir “utanç” oylaması olarak görülüyor.

Denizlerin idamına iki ellerini kaldırıp "evet" diyenlerin boyunlarına asılan utanç kimliği ise ne yazık ki hala geçerliliğini koruduğuna inanılıyor.

Dönemin siyasileşmiş adaletinin, yörüngesinden çıkan kararların, muhalefeti baskı altına alma girişimlerinin bir yansımasıdır bu idamlar şeklinde düşünüyor toplum.

O insanlar aynı suçlarla bu gün yargılansalardı 6 aydan fazla ceza almayacakları, bu cezanın da erteleneceği uzman hukukçular tarafından üstünde duruluyor, kamuoyuna da duyuruluyor…

Tabii ki tamamen bağımsız ve mahkeme gibi mahkemelerde yargılandıkları takdirde!

Tutanaklara göre, o tarihte idam tasarısıyla ilgili mecliste oy verenler 323, kabul edenler 273, reddedenler 48, çekimserler 2, oylamaya katılmayanlar 118 ve açık üyelikler 9 olarak kayıtlara geçti.

Şimdi bu oylamaya katılanların tamamı bu dünyadan göçtü gitti, isimleri de unutuldu, unutulmayan sadece idam edilen gençlerin isimleri olarak kaldı.

Ben o tarihlerde İstanbul’daydım, uzunca bir süre dayımın evinde kaldım, Harem olarak bilinen semtte, Selimiye kışlası karşısında. Deniz Gezmiş’in evi de benim kaldığım evin hemen karşısındaki Karlık bayırı olarak tabir edilen yerdeydi. O da Selimiye Kışlası karşısında…

Ve aynı kendisine benzeyen bir de kardeşi ya da ağabeyi yaşardı aynı evde, aynı muhitte bulunan bir bilardo salonuna sık sık takılır, bilardo oynardı arkadaşlarıyla. Bir ara ben de oynadım kendisiyle…

Her neyse;

Deniz Gezmiş’in yargılama süreci çerçevesinde o semtte yaşayan insanlar ağabeyine karşı hiç ama hiç saygısızlık etmezlerdi, sanki ülke gündeminin 1 numaralı ismi Deniz orada hiç yaşamamış gibiydi, ağabeyi de herkes gibi normal bir vatandaştı, galiba ülke o zamanlar daha “ayrıştırılma” kavramıyla tanışmamıştı ya da Gezmişlerin komşuları Deniz’e atılı s uçları inandırıcı bulmuyorlar veya idam edilecek kadar büyük suçlar olduğuna akıl sır erdiremiyorlardı.

Evet;

Meclis 273 oyla üç gencin idamına karar verdi, peki Zonguldak milletvekilleri nasıl oy kullandı o tarihte?

Fuat Ak (AP), Ahmet Nihat Akın (AP), Ahmet Güner (CHP), S. Tekin Müftüoğlu (AP), Kevni Nedimoğlu (AP) “evet” oyu kullandılar.

Bülent Ecevit (CHP) “ret” oyu kulandı,

Hüseyin Baytürk (CHP), Sinan Fevzi Fırat (AP), Cahit Karakaş (CHP) ise oylamaya katılmadılar…

TİP İstanbul milletvekili Rıza Kuas ise ağır hastalığı nedeniyle idam toplantısında yoktu.

Sevapları günahları kendi boyunlarına,

Şu anda toplumun “Üç fidan” olarak isimlendirdiği gençler toprağa verildi, aradan 50 yıl geçti, dev gibi çınarlar gibi çınarlar oldular,

İdam yaftaları ise ne yazık ki başkalarının boynunda ve hiç inmeyecek birer nişane olarak kaldılar.

Demek istediğimiz şu;

Beylik sözlerle verelim: “Adalet hepimize lazım”