KIZIMA...
“Tuhaf” duygular içerisindeyim bu aralar...
İki hafta önce, sevgili eşim Özge ile birlikte “kız çocuğu” sahibi olacağımızı öğrendik.
Gerçekten ne kadar da tuhaf hissettim... Anne-baba olmayan anlayamaz sanırım...
Artık vazifemiz büyük! 
Şimdiden sarmaya başladı korkular...
Anamın babamın zamanında bana anlatmak isteği herşey ilmek ilmek çözülüyor şu anda kafamda... Asilik yapıp bazen eve gitmez arkadaşlarımda kalırdım... Çok kızarlardı, bana da bir o kadar saçma gelirdi kızmaları... Bazen başımı alıp giderdim İstanbul’a. Yine çok merak ederlerdi. Sürekli bir kontrol mekanizması altındaydım...
Zamanında çoook kez söylemişlerdi halbuki... “Evladın olunca bizi anlarsın” diye...
 Anlıyorum ana, anlıyorum baba...
Şimdiden rüyalarıma girmeye başlamışken kızım, doğduğunda, onu kucağıma aldığımda sizin bana anlatmaya çalıştıklarınızı sanırım kat kat fazlası ile anlamış olacağım... 
Kıssadan hisse, bu yazıyı okuyan sevgili kardeşlerime seslenmek isterim...
Üzmeyin annenizi babanızı... Sizin “iyi” olmanızı inanın bu dünyada hiçbir arkadaşınız onlar kadar isteyemez... 
Bunu “BABA ADAYI” bir insan olarak söylüyorum sizlere. Bir zamanlar yaptığınız o “asilikleri” baba ya da anne adayı olunca “KEŞKE” yapmasaydık diyeceksiniz... 
Bu arada hala ismini koyamadık müstakbel kızımızın :) 
İsim tekliflerinize açığım sevgili okuyucular... Kalın sağlıcakla...