Bazı insanlar vardır... Boşlukları doldurulamaz. O bu hayattan gitmiştir lakin sanki şu karşıdaki köşe başından önünüze ansızın çıkacakmış gibi hissedersiniz. Bazen aklınıza gelir, onun bu dünyada artık olmadığına inanamazsınız. Özlersiniz...
O bir “abidir”, o bir “akıldır” dara düştüğünde danışabileceğin. O bir “insandır” bu hayattaki tek gayesi “iyilik” olan. O bir Zonguldak, o bir madenci sevdalısıdır... O bir “sanatçıdır” gerçekten üretmesini bilen her “gerçek” sanatçı gibi değeri hala anlaşılamamış... Sevgili “Ergin ERDEM” ağabeyden bahsediyorum...
Unutmadık “USTA”... Şimdi şimdi anlamaya başlıyorum biz “ACEMİLERİNE” aslında ne anlatmak istediğini... İşin gücün bizi iyiye, doğruya, güzele yöneltmeye çalışmakmış...
Senle aynı sahneyi paylaşmış olmak, sana da bahsettiğim gibi bir “gururdu” benim için...
Eksikliğini çok hissediyorum yaşlandıkça... Yok senin gibi insanlar etrafımda...
Hep ansızın çıkardın ya karşıma işte gidişinde öyle oldu... Sen yokken bir eksiğiz, bir yarımız...
Özlüyorum usta...