TTK ÖZELLEŞTİRİLMELİ (Mİ?..)

Maden İşçisi’nin yeni Sendika yöneticileri koltuğa oturur oturmaz, ‘sokağa ineriz’, ‘karşılarında bizi bulurlar’ gibi kamuoyunu rahatsız edici açıklamalar yaptılar.

‘Zonguldak, Taşkömürü ve Sendika’ konulu rakamlar aşağıda.

Ancak, Zonguldak’ın Türk Ekonomisi sırtında kambur oluşunda, Sendika’nın bir numaralı etken olduğunu unutmamak gerekir.

Şemsi Denizer, “Madenci ve Zonguldak’ın hakkını aramak” yerine siyaset yapmayı - Walesa olmayı- denemeseydi: Zonguldak çoktan üretim ve sendikal sorunları aşardı.

Demokrasi’nin olmazsa olmazlarından biri seçim ve sandıksa diğeri de STK’lardır.

Sivil Toplum Örgütü olarak Sendika, elbette demokrasinin olmazsa olmazlarındandır.

Ancak: Sendikacı toplum önderi olduğunu unutmamalı; toplumu kışkırtmamalı. Çözümü sokakta değil: Hükümet kanadı ve ilgili kurum yetkilileri ile diyalog da aramalıdır.

Dünyanın neresinde, yıl da 600 milyon zarar edip, çalışanına yılda dört maaş ikramiye ve işçisine yıl da dört ton kömür dağıtan bir TTK (Türkiye Taş Kömürleri Kurumu) var?

Hatırlayın bir önceki yönetimi. Görevde olduğu dört yıl içinde ne başbakan ne de Enerji Bakanı ile görüşememiş. Ama her fırsatta, ulusal televizyonlarda boy gösterip, hükümete muhalefet etmeyi becermişti.

Sendikacı: Sendikasını, çalıştığı kurumu ve ülke çıkarlarını düşünmek zorundadır.

Yıl 2010. Mali kurulda genel merkez profesyonel sayısı (40 bin çalışan işçiye göre belirlenmiş) tasarruf amacıyla 7’den 5’e (11 bin işçi sayısına göre) düşürüldü.

Bir profesyonel yönetici aylığı bürüt: 12 bin liraydı. Şubeler de beşten dörde düşürüldü.

7 şube ve şube işçi sayısına göre ayarlandı. İşçi sayısı 1700 altında olan şubelere bir profesyonel verildi. 2015 Genel Kurulunda ne oldu biliyor musunuz?

Kâğıt üzerinde çalışan sayısını 1500’e çekip, işçi sayısını tutturamayan Kozlu ve Üzülmez’i iki profesyonele çıkarttılar. Sonuçta, torpil(!) yaptıkları iki üretim bölgesi Kozlu ve Üzülmez, seçilemeyip yönetim dışı oldular. Netice de, koltukta iken lüks Audi’ye binenler, sandıktan çıkınca ‘tabanvay’a kaldılar.

Seçim kazanmak için popülizm yapmak!.. Bu mu sendikacılık?

- Şehrin ortasında eşek ölüsü gibi yatan Lavuar alanı konusunda neden tık yok?

- Dünya’nın ağababası Amerika’yı bir başkan 12 bakan idare ederken, Zonguldak’taki Amele Birliği’ni bir başkan 18 yöneticinin idare etmesine neden tık yok?

- Kurumun saray ve lojman - dublekslerine neden tık yok?

Hatırlayın birkaç yıl önceyi. Madencilik literatürüne ‘tefe’yi sokan sendika’nın Genel Merkez Yöneticisi ‘maden ocağını cezaevi yaptılar’ açıklamasıyla gündeme girmişti.

Her gün işten kaçmak için hastaneye giden işçileri savunmuştu.

Bir yandan ‘TTK kapatılmamalı’ diye ‘çarşı-pazar’ olup imza toplayacaksın, bir taraftan TTK’nın zararına neden olan işten kaçmaları engelleme yerine teşvik edeceksin!

Ne kötü tesadüf ki, aynı Genel Merkez Yöneticisi (Osman Tutkun), yönetimden düşünce ‘döveceğim’ dediği Müdür’ün emrinde çalışmak zorunda kalmıştır.

Demek ki, neymiş? Her hal ve şartta hayat devam ediyor.

Bir kitle örgütünün yetkilisi, yöre ve ülke sorunlarını sırtladığını bilmek zorundadır.

‘Geçmişte Zonguldak ve TTK’ya art niyetli bakan siyasetçiler, siyasetin dışına itilmiştir’ açıklaması da gariptir. Bu, kendi eksik ve yanlışlarını başkasına yıkma taktiğidir

Son yıllarda sendika dışına itilen sendikacılara bir bakın hele?

TTK’ya 3 bin işçi aldıran Ramazan Denizer, 2006’da sendikaya 1120 işçi aldıran Çetin Altun ve bataktaki sendikaya ‘mali disiplin’ getiren Ramis Muslu’da bunlar arasındadır.

Bunlara ‘Sendika ve işçiye art niyetle bakanlar’ demek, ne kadar akl-ı selim olur?

Sendikanın elbette bir dünya sorunu vardır. Hatta teknik ya da taktik varyasyon yüzünden yönetim dışı kalan iki büyük üretim bölgesi Üzülmez ve Kozlu’nun ‘unutulmamak’ için kıpırdaması da normaldir.

Ne olursa olsun, yapılacak olan koltukta oturabilmek için, halkı ve madenciyi kışkırtmak olmamalıdır.

“TTK’nın kurulu kapasitesi 5 Milyon ton ve norm kadrosu 14 bin işçidir” edebiyatında ısrar ‘İşçi Aristokratı’ ağızların üretimi, başka bir (ucuz halkçılık) popülizmdir…

Kurum da 55 bin işçi çalıştığı günleri de biliyoruz.

Petrol ve doğalgaz kavgasının yaşandığı dünya da, Almanya gibi ülkeler, taşkömürü gibi kıymetli madenini elbette yer altında bırakmıyor. Çıkartıyor, bizim gibi işçisine soba da yakacak olarak da vermiyor. İki dağ arasına yığıp, üzerine toprak döküp, ağaç dikip, kötü günler için stok yapıyor. Taşkömürü’nün kıymet-i harbiyesi belli…

Bu gün özel sektör ile birlikte, Zonguldak’ta üretilen taşkömürü miktarı 2. 5 milyon tondur.

TTK bu gün 1.200.00 ton kömür üretmektedir. Filitrasyon + 0.10 + parça olmak üzere 3 çeşit kömürü 650 liraya üretip, ortalama 200 liraya satmaktadır.

Yani bir ton kömür, bir kilo pastırma fiyatına satılmaktadır. Var mı itirazı olan?

Sendikacının en büyük muradı, kuruma işçi aldırıp, sendika kasasına girecek üye aidatlarını arttırmak. Bir de, işçi alınırsa kurum ‘özelleştirilmez’ zannediliyor.

Unutulan, dünyanın neresinde olursa olsun, zarar eden kuruluşlara müsamaha edilmez. ‘Satıl(a)maz- özelleş(e)mez’ diye tempo tutulan ÇATES ne oldu?

Devlet kesesinden yiyip-içip ‘saltanat sürme zamanı’ bitti.

Dünya da bitti, Türkiye’de de bitmeli.

Bu gün kömüre yapılan ton başı sübvanse 450 liradır.

1.300.00 x 450 = yaklaşık 600 milyon yıllık zarar olarak karşımıza çıkıyor.

Sabit ücretin 2 asgari ücret olması ve hafta tatilinin iki güne çıkması, eldeki verileri tamamen değiştirmiştir.

Yeni uygulamanın iyi tarafı, çalışan işçinin iyi dinlenecek olmasıdır. Kötü tarafı ise, üretim/gün sayısı beşe düşmüştür.

Dün, altı günde yapılan üretimin, bu gün beş günde çıkartılması gerekmektedir.

Günlük üretimin 3.150 ton/satılabilir olduğu var sayılırsa…

Haftalık 20 bin ton diyelim. 5 günde üretilen kömür 17 bin tona düşerse, günde 3 ton zarar demektir ki: Yıl da 30 milyon lira zarar demektir bu.

Yani, yıllık zararın 600 milyondan 630 milyona çıkması demektir bu.