Geçtiğimiz hafta sonu kentimiz sakinlerinden bir köpek havaların da soğuk gitmesi sonucu üşüttü, hastalandı ve yaşadığı kaldırıma boylu boyunca yattı…
Adı filan yoktu,
Sadece bir köpekti, Zonguldaklıydı…
Hastaydı resmen, ama anlatamıyordu, derdini söyleyemiyordu, ama etrafında onun derdinden çok iyi anlayan insanlar vardı, üç oradan beş buradan bir anda onlarca kişi çevresini sardı…
Kimi sevdi, kimi okşadı, kimi başında ağladı…
Kimi de daha fazla üşümesin diyerek bir şeyler bulup getirdi…
Sarıp sarmaladı…
Sanki hastalanan anasıydı, babasıydı, evladıydı!
Belediyeye haber verildi, zabıtalar geldi, alıp götürmek istediler ama vatandaşlar vermediler, belediyeye güvenemediler.
Belediyenin hayvan barınağındaki köpeklerin başlarına neler geldiğini düşündüler…
Veteriner istediler, olmadı;
İtirazlar başladı…
Hakkındaki itirazlara köpeğin itiraz edecek hali ne yazık ki yoktu, çünkü hali yoktu…
Sevildiğini anlamıştı ama söyleyemiyordu,
Aynı derdini söyleyemediği gibi,
“Sizleri seviyorum” diyemiyordu!..
Ve uzaklardan bir çocuk çıktı geldi; “Bu köpek benim arkadaşımın, kulübesinden kaçmış…” dedi.
Sordular, soruşturdular,
Hemşerimiz köpeği daha sonra sahibiyle buluşturdular!..
.jpg)
