Zaman zaman hepimiz hayaller kurar, kendimize hedefler belirleriz. Kimimiz hedeflerimize ulaşırken, kimimiz de bir yerlerde pes ederiz, vazgeçeriz. Hatta bazen, hedeflerine ulaşanların avantajlı, şanslı insanlar olduklarına kendimizi inandırırız.
Eğer hedeflerimize ulaşamıyorsak, pes ediyor, yarım bırakıyor ,vazgeçiyorsak… önce kendimize dönmeliyiz.
Ben gerçekten başarmak istiyor muyum? Hayallerim var mı? Hedeflerim var mı? Hayallerime hedeflerime ulaşmak için planlarım var mı? Alt üst olacak olan planlarım için alternatiflerim var mı? Uykusuz kalıyor muyum? Emek veriyor muyum? Fedakarlık yapıyor muyum? Bahane değil de çözüm üretiyor muyum?… Niyetimde ne kadar samimiyim? Neden, kim için, ne için başarmak istiyorum?
Bir yola çıkarken bu soruları ve hatta çok daha fazlasını sormalıyız kendimize ve bu soruların yanıtını ararken, kendimizle yüzleşiriz, kendimizi buluruz aslında… ki hedeflediğimiz, hayalini kurduğumuz herşeyi başarmak zorunda da değiliz, çok çalışmamıza rağmen bazen olmaz yine de olmaz… bu noktada şunu sormalıyız kendimize, gerçekten elimden geleni yaptım mı? Yoksa vazgeçmek için ilk yol ayrımını mı bekledim?
Ben hedefe ulaşmanın ilk yolunun samimiyetle istemek olduğuna inanıyorum, samimiyetle istemek… samimiyetle istediğimizde engelleri bile fırsat olarak görmeye başlayabiliriz. Gerçekten istemeyenler için de herşey vazgeçmek için geçerli bir mazerete dönüşebilir.
Hedeflerimize ulaşma yolunda, kendimize, kendi yolumuza, kendi yolculuğumuza, kendi deneyimlerimize, kazandıklarımıza, kaybettiklerimize, öğrendiklerimize odaklanmalıyız… yalnızca kendimizle yarışmalıyız… başkaların yoluna yolculuğuna takılıp kalmak ise bizi dibe çekebilir…
Başarı; niyet, samimiyet, eylem gerektirir. Zaman zaman düşmeleri, yorgunlukları, fedakarlıkları, kaybetmeleri göze almayı gerektirir.
Ama en önemlisi;
Yarım bırakmayın… kendinizi… hayallerinizi… yolunuzu… yolculuğunuzu… yarıda bırakmayın…
Bir ömür yüreğinize yük olur tamamlayamadıklarınız… yolda bıraktıklarınız…
Sevgilerimle;
Sultan UNCU
