Zaman zaman yanına giderdim.
Öğlen oldu mu bana para verir.
Bakkala gönderirdi,
bir ekmek 100 gram zeytin al derdi.
Bakkal zeytini gazete kağıdından 
yaptığı külaha koyardı.
Alır gelirdim,
Babamla yerdik,
Aman Allah’ım ne keyif, ne tat,
Bir zeytin bu kadar mı lezzetli olur.
Babam öldü 25 yıldır o zeytinden arıyorum, yok yok yok.
Sanki babamla onunda nesli tükendi.
Bugün kanaat getirdim ki,
O tat zeytinin tadı değil,
Babamla birlikte yemenin,
Zeytine kattığı tatmış meğer.
Ne yazık ki,
O zeytin bir daha sofrada olmayacak.
Tadı hep damağımda kalacak…